Πλήθος κόσμου αναβίωσε και φέτος το έθιμο του χορού της Κάμαρας στο όμορφο προαύλιο του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Γεωργίου Αλιβερίου, την δεύτερη ημέρα του Πάσχα, ημέρα αγάπης έπειτα από την τέλεση του Εσπερινού από τον Εφημέριο του Ναού, Αρχιμανδρίτη πατήρ Νικόδημο Τσιμόγιαννη.
Άνδρες, γυναίκες, νέοι, παιδιά εκπρόσωποι φορέων και της Δημοτικής Αρχής, ένωσαν τα χέρια για να χορέψουν και να τραγουδήσουν το ιστορικό έθιμο της Κάμαρας…. «Σαρανταπέντε μάστοροι, μωρ’ έβγα δες…»
Ο χορός και το τραγούδι της Καμάρας έχει τις ρίζες του, στο 1866, όταν μια ομάδα από Ηπειρώτες μάστορες, ξακουστοί για τις δεξιότητες τους στην τέχνη του χτισίματος πέτρινων τοξοτών γεφυριών, είχαν ξεκινήσει πριν δυο χρόνια την ανέγερση του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου το 1864, το 1866 έφτασαν στο τέλος των εργασιών και ήρθε η ώρα να γυρίσουν στον τόπο τους και στις οικογένειες τους. Έτσι έστησαν ένα γλέντι χαράς και αποχαιρετισμού και χόρεψαν έναν δικό τους αργόσυρτο χορό στα τρία, τον χορό της Καμάρας, ενώ τα λόγια του τραγουδιού προέρχονται από το τραγούδι του γεφυριού της Άρτας.
Αυτή η γιορτή και ο χορός, καθιερώθηκε από τους Αλιβεριώτες από τότε μέχρι και σήμερα. Τα πρώτα χρόνια, τότε, η γιορτή κρατούσε δύο ημέρες. Μόλις τελείωνε ο χορός της Καμάρας έξω από το Ναό, αρχικά της Παναγίτσας κι έπειτα του Αγίου Γεωργίου, όλοι μαζί πήγαιναν απέναντι στο ύψωμα, στα πάνω Αλώνια όπως ονομάζεται η περιοχή και στηνόταν γλέντι που κρατούσε δύο μερόνυχτα. Τα λεύτερα παλικάρια και κορίτσια έβρισκαν την ευκαιρία να φλερτάρουν και ίσως έβρισκαν το ταίρι τους, τα παιδιά έπαιζαν τα παιχνίδια εκείνης της εποχής, οι νεαροί διοργάνωναν αγωνίσματα όπως πάλη, τρέξιμο, τριπλούν, ενώ τα σουβλιστά αρνιά τα κοκορέτσια και το κρασί ήταν σε αφθονία. Κανείς δεν γυρνούσε στο σπίτι του αν δεν τελείωνε το γλέντι. Αν ήθελαν να ξεκουραστούν είχαν μαζί τους κουρελούδες όπου ξάπλωναν κι έπαιρναν ένα υπνάκο για να συνεχίσουν αμέσως μετά το χορό και το φαγοπότι. Με τη δύση του ηλίου την δεύτερη μέρα μάζευαν τα πράγματα τους και συγκεντρωνόντουσαν στην κεντρική πλατεία για να πιούνε έναν καφέ και να αποχαιρετιστούν.
Το έθιμο της Καμάρας στο πέρασμα των χρόνων διαμορφώθηκε με τις συνθήκες των εποχών. Τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα έχει καθιερωθεί και το κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο ανδρών και γυναικών.
