Η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου στο Αλιβέρι δεν θύμιζε σε τίποτα τις συγκινητικές στιγμές τιμής και σεβασμού που αξίζουν στους ήρωες του ’40.
Αντί για ευλάβεια, ο χώρος του Ηρώου πλημμύρισε από αταξία και έλλειψη συντονισμού, καθώς δεν υπήρχε μικροφωνική. Οι φωνές των παιδιών και ο θόρυβος του πλήθους κάλυψαν την επιμνημόσυνη δέηση, τον τελετάρχη και κάθε στίχο του Εθνικού Ύμνου.
Κανείς δεν άκουσε το ποίημα της μαθήτριας μπροστά από το μνημείο, που κατέθεσε το στεφάνι εκ μέρους του Γυμνασίου Αλιβερίου.
Ούτε το μοιρολόι του μαθητή που απέδωσε με το κλαρίνο ακούστηκε, χάθηκε μέσα σε ένα γενικό βόμβο αδιαφορίας.
Ακόμη και τη στιγμή που τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, επικράτησε σύγχυση.
Φυσικό αποτέλεσμα ήταν εφόσον δεν υπήρχε η παραμικρή ηχητική καθοδήγηση. Κανείς δεν γνώριζε πότε έπρεπε να σιωπήσει, ποιος καταθέτει στεφάνι, ή ποια στιγμή απαιτούσε χειροκρότημα.
Επικράτησε ένα θλιβερό χάος, που αμαύρωσε την ουσία της ημέρας και η έλλειψη σεβασμού προς τη μνήμη των Ηρώων υπήρξε πραγματικά οδυνηρή για το κοινό που παρακολούθησε.
Μια μέρα ιερή, που θα έπρεπε να διδάσκει στα παιδιά μας το νόημα του αγώνα που οφείλουμε για την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια, μετατράπηκε σε φιάσκο οργανωτικής ανεπάρκειας.
Τραγική ειρωνία αποτελεί, το ότι πριν λίγες εβδομάδες, το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε 35.000 ευρώ στον προϋπολογισμό για τον φετινό χριστουγεννιάτικο στολισμό, συν 12.000 ευρώ που είχαν διατεθεί πέρυσι. Για φώτα και στολισμούς χιλιάδες ευρώ για μικρόφωνο στην εθνική εορτή… Ούτε ένα ευρώ.
Η αντίθεση αυτή είναι εκκωφαντική και το ερώτημα εύλογο : Τι μήνυμα δίνουμε στις νέες γενιές;
Στους μαθητές που στέκονται με περηφάνια κρατώντας τη σημαία, περιμένοντας να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος; Επενδύουμε στη λάμψη του πρόσκαιρου και αφήνουμε να χαθεί μέσα από πρόχειρες δικαιολογίες και προφάσεις ό,τι πραγματικά έχει σημασία; Η απαξίωση στη μνήμη των Ηρώων δεν είναι τυχαίο περιστατικό· είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας που χάνει σταδιακά την ιερότητα των συμβόλων της.
Κι αν αυτό είναι το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά, τότε ποιος θα κρατήσει ζωντανό το “Όχι” του ’40 στις συνειδήσεις του αύριο;
Το γεγονός σχολιάστηκε έντονα από τους κατοίκους· καθώς κανείς δεν θυμόταν να έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο τις τελευταίες δεκαετίες, και τον φόβο πως δεν πρόκειται απλώς για αμέλεια, αλλά για σύμπτωμα μιας βαθύτερης αλλοίωσης αξιών.
Οι ήρωες του ’40 πολέμησαν, σκοτώθηκαν για να ακουστεί η φωνή της Ελλάδας.
Στο Αλιβέρι του 2025, δεν καταφέραμε ούτε τον Εθνικό Ύμνο να ακούσουμε σήμερα.
Ας το θυμόμαστε αυτό την επόμενη φορά που θα ανάψουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, γιατί αν δεν φωτίζουμε τη Μνήμη, όλα τα φώτα του κόσμου είναι επί της ουσίας μαύρο σκοτάδι.
