Την ιστορική συνάφεια ανάμεσα στα Γιάννενα και την Κύμη της Εύβοιας επισημαίνει και παρουσιάζει ο εκπαιδευτικός κ. Θοδωρής Γκέκας, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα έως 28 ετών κι εκ των υστέρων απέκτησε μια δεύτερη ιδιαίτερη πατρίδα ως μόνιμος κάτοικος Αλιβερίου, όπου δημιούργησε την δική του οικογένεια.
Στη σκέψη αντηχεί : “Τα πήραμε τα Γιάννενα…”, καθώς η λογική ρωτά… ” Τι σχέση μπορεί να έχει η Ευβοϊκή Κύμη με τα Γιάννενα;”
Για τον κ. Γκέκα κα άλλους ειδότες όμως έχει και μάλιστα πολύ σπουδαία, όπως περιγράφει :
21 Φεβρουαρίου 1913, ώρα 3 το πρωί απελευθερώθηκαν τα Γιάννενα. Προηγήθηκε πολυήμερη πολιορκία της πόλης και σφοδρές, φονικές μάχες καθώς οι Τούρκοι είχαν οχυρωθεί στο απόρθητο Μπιζάνι. Την οχύρωσή του, για λογαριασμό των Τούρκων, είχαν επιμεληθεί Γερμανοί μηχανικοί όπου για την κατασκευή των οχυρών είχαν χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά béton armé (οπλισμένο σκυρόδεμα) με σιδερένιες λάμες που είχαν τοποθετήσει στο μπετόν.
Επιτελικός αξιωματικός του αρχιστράτηγου διαδόχου Κωνσταντίνου Α’, διοικητής του 3ου Τάγματος του 4ου Συντάγματος Πεζικού, ήταν ο ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου με καταγωγή από την Κύμη.
Οι αλλεπάλληλες επιθέσεις του ελληνικού στρατού για την κατάληψη της πόλης των απέβησαν άκαρπες. Οι Τούρκοι αμύνονταν λυσσαλέα έχοντας σύμμαχο τον χειμώνα του 1913 πού ήταν από τους χειρότερους της εποχής.
Από τα μέσα Γενάρη ο Βελισσαρίου εξαπολύει επιθέσεις κατά του Μπιζανίου. Σε μια απ’ αυτές τραυματίζεται και παρά την αιμορραγία συνεχίζει ακάθεκτος. Το Μπιζάνι όμως δεν πέφτει.
20 Φεβρουαρίου σχεδιάζεται νέα επίθεση. Ο Βελισσαρίου έχει αναρρώσει και αγνοώντας ή παραβλέποντας το νέο σχέδιο επίθεσης, κρυφά τη νύχτα σε συνεχή βροχόπτωση έρχεται πίσω από τις γραμμές των Τούρκων και κόβει τα τηλεφωνικά καλώδια. Η επικοινωνία των εχθρών με το μέτωπο νεκρώνει. Οι Τούρκοι νομίζουν ότι οι Έλληνες έχουν υπερκεράσει τις γραμμές τους και εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια.
Τα Γιάννενα είναι ελληνικά και απελευθερωτής τους ο ηρωικός Κουμιώτης ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου.
Τα πήραμε τα Γιάννενα, μάτια πολλά το λένε,
μάτια πολλά το λένε όπου γελούν και κλαίνε.
Το λεν΄ πουλιά των Γρεβενών κι αηδόνια του Μετσόβου,
που τά ’σκιαζεν η παγωνιά κι ανατριχίλα φόβου…
Ο Βελισσαρίου συνεχίζει να πολεμά στα πεδία των μαχών. Βρήκε ηρωικό θάνατο κατά τη διάρκεια του Β΄Βαλκανικού Πολέμου. Στα στενά της Κρέσνας άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης από μια σφαίρα που τρύπησε τον πνεύμονά του. Ήταν 13 Ιουλίου 1913.
Οι Κουμιώτες κάθε χρόνο την μέρα αυτή τελούν μνημόσυνο και τιμητική εκδήλωση στην μνήμη του ήρωά τους σε περίοπτη θέση όπου δεσπόζει το άγαλμα του Βελισσαρίου.
Πήρε και ο κ. Γκέκας μέρος σε μια από τις εκδηλώσεις αυτές, τραγουδώντας με πάθος το ακόλουθο τραγούδι :
Μοιριολογούνε τα βουνά
της Τζουμαγιάς η ράχη
μοιριολογούν κι οι Έλληνες
λεβεντοταγματάρχη
Τι ν’ το κακό που γίνεται
βρύση το αίμα χύνεται
μεσ’ του πολέμου τη φωτιά
ορθός επολεμούσε
το τέλος δε λογάριαζε
το χάρο δεν ψηφούσε
Τι ν’ το κακό που πάθαμε
το Βελισσάρη χάσαμε
κλάψτε αϊτοί το σταυραϊτό
κλάψτε το Βελισσάρη
κλάψε κι εσύ ευζωνικό
τ’ ατρόμητο λιοντάρι
